asèh!

asèh! attentie!

Al weer een tijdje geleden. Erg druk gehad de laatste weken. Ik val hier van de ene situatie in de andere, de hele dag door. Soms kun je er om lachen, heel hard zelfs, soms is het niet om aan te zien, wat een gedoe om niets.

Maar goed, het loopt allemaal als een trein, denk ik zelf. Laatst weer eens op het terras gezeten. Het was de dag voor de verkiezingen, zondag. Er kwamen enkele opzichtige mannen voorbij met grote hamers. Ze vonden dat de overdekking van het terras er niet uitzag, ik gaf ze volkomen gelijk. Maar dat de president morgen langs ging komen in verband met de verkiezingen, had ik niet gedacht. Het dak was lelijk en moest verdwijnen om deze reden. En zo gezegd, zo gedaan. Wij hebben nog net ons biertje kunnen redden onder de vallende planken en balken vandaan. Uiteindelijk is de president nooit langs gekomen en zit de uitbater met een probleem, want het regent nog steeds erg veel. Ook de tuin van de buurman, een staalboer, was niet om aan te zien voor een president, vonden de mannen, dus alle stalen deuren, hekken en weet ik wat er allemaal stond werd met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig kan staal een stootje hebben, dus veel schade was er niet. Het lag enkel allemaal plat op de grond. Herrie maakt het dan weer wel, dus kwamen er van alle kanten lokale mensen aanlopen om te kijken wat er allemaal gaande was. Goed goed, na wat woorden vertrokken de mannen weer en ging iedereen gewoon zijn eigen weg, niemand scheen dit vreemd te vinden.

De week erna veel les gegeven, zo'n beetje alles wat er in de opleiding thuis hoort.
De leerlingen maken het goed. Peter en martin zijn nog altijd op stage, wat naar mijn idee steeds beter gaat. In het begin had ik nog het idee dat ze het maar niets vonden, nu voelen ze zich er aardig thuis. De eerste jaars leerlingen zijn nog niet echt altijd op tijd. Heb enkele gesprekken gehad over op tijd op school komen, een schriftje en een pen meenemen, schoolgeld betalen en de regels naleven. Erg indrukwekkend allemaal en het werkt, een beetje dan. Ik blijf mijn best doen de leerlingen te motiveren, en dat gaat volgens mij wel. Ze doen het al aardig goed. Nu de administratie binnen de school nog, en dan loopt het lekker. Maar daar hebben de leerlingen natuurlijk geen boodschap aan.

Enkele dagen geleden liep ik met mijn slaperige hoofd naar de school toe, veel te vroeg, uiteraard, aangezien iedereen een kwartier te laat komt. Ik werd op aparte wijze wakker gemaakt door een aangename ontmoeting met een harige spin, zo graat als mijn hand. Ik heb nog geprobeert een foto te maken, maar ik was te laat. Hij verdween in een stapel brandhout. Brandhout ligt hier overal op straat, aangezien er ook overal kleine hutjes staan waar gekookt wordt, op houtvuur. Deze hutje vormen een soort bijgebouwen van de normale woningen. Praktisch, heb je niet heel de dag je woonkamer vol rook staan.

Het laatste weekend heb ik met enkele (4) vrijwilligers besteed in Kribi, een stadje zo'n 230 kilomater verderop. Wij dachten ons goed voor te bereiden, aangezien je hier als europeaan in Afrika bent en je immers niet bekend bent met de cultuur, manieren van vervoer en manieren van de weg vragen, of zoiets. In iedere geval, wij vonden dat we het doordacht aan moesten pakken. Maar in de werkweek voor dat we zouden gaan, had iedereen het erg druk. Lonely planet?? O ja. Vragen hoe je er kunt komen? O ja. Hoe lang het duurt om er te komen? O ja. Wat je er eigenlijk gaat zoeken? O ja. Die vragen zijn dus allemaal op vrijdag voor drie uur in de middag gesteld en enigzins beantwoord, dus konden we toch met een goede reden snel onze spullen pakken, want de vraag over wat je er zoeken moet werd als eerste beantwoord: strand, en een paradijs op aarde, vriendelijke mensen, het plaatje van Afrika zeg maar. Das een goede reden erheen te gaan. het zou ons ongeveer 3 uur kosten om er te komen, werd ons beloofd, aangezien de wegen uitermate goed zijn tussen vertrek en aankomst. Dat laatste is inderdaad waar, maar drie uur..........het werden er zeven. Bussen rijden namelijk nooit als ze niet vol zijn, er is geen vertrekschema te vinden en kaartjes worden verkocht aan een oud loketje. Op de achterkant schrijft men de nummerplaat van de bus op, en instappen maar. Wij hadden nog geluk, we stapte namelijk als een van de laatste in de bus........Zowel op de heenweg, vrijdag als op de terugweg, zondag. Dus vrijdag avond om een uurtje of tien aangekomen. Onderweg zitten praten met enkele reisgenoten die ons nog op een veilige manier door Douala (economisch centrum van Kameroen, 1.200.000 inwoners)gebracht hebben, ook een prettig idee, vlak voor zonsondergang. Lekker hotel en lekker gegeten, dat zeker wel. De hotels zijn hier echt met die in europa te vergelijken, behalve dan de prijs. Tegels in de badkamer, dat was voor mij een genot, aangezien ik in mijn eigen hok elke dag beton aantref, dat droogt dus voor geen meter. De tegels zijn immers niet voor niets uitgevonden.

Zaterdagochtend toch maar een in de reisgids der reisgidsen gekeken, O ja. In Kribi is het niet aan te raden om te kamperen en niet alleen over de stranden te lopen. Ga biet de deur uit na zonsondergang en reis het liefste met lokale mensen. O ja. Nou ja, nu zijn we er al, en de heenreis ging toch goed. Vannacht om middernacht thuis gekomen. Het was maar tien minuten lopen....Neem na zonsondergang altijd een taxi! O ja.

Nou ja, zaterdag wel genoten van een prachtige dag aan het prachtige strand! Zaterdag avond (ook na zonsondergang!) Gingen we nog evne de straat op om iets te eten. Dezelfde gastvrouw als de dag ervoor bracht ons het eten wel even toen we vroegen waar we vis konden krijgen op ons beste frans ( Zo ongeveer heel Kameroen is franstalig, behalve de kuststreek tegen Nigeria aan, waar ik werk)Ze stapte op een motor taxi en kwam een uur later terug met een diner. Heerlijk genoten, zeg maar. En haar kinderen ook! Erg veel vis had ze gehaald, aangezien zw niet terug kwam met wisselgeld. Mooie bezigheid, een groot gezin plus 5 volwassenen voeden voor 6 euro.
Zondag ochtend regen, regen! Ok dan gaan we mooi in de bus zitten wachten tot hij vanmiddag vertrekt, in plaatst van in het hotel. En we hadden, zoals gezegd, weer geluk. We ontmoette een man die ook met ons heen gereisd was, erg gezellig en weer op redelijk snelle manier door de enorme, verschrikkelijke stad douala. Op jezelf lukt dat ook goed, het duurt alleeen acht keer zo lang. Toch probeerde de militairen op de checkpoints ons te bedonderen door te vragen naar onze vaccinatie kaarten. Sorry, die heb je enkel nodig op het vliegveld om het land binnen te komen. Lonely Planet: Play the game! Joost: OK! Dus wel uitstappen, heel de bus vol kwade gezichten, omdat de halve bus moet opstaan om mij erdoor te laten. Op je beste frans zeggen waar je vandaan komt, wat je gaat doen en hoe vriendelijk je de mensen in afrika vindt, zeker de mensen in uniform!
Ook binnen het "toeristische" oord Kribi is het "play the game" met het aanschaffen van alles wat je nodig hebt. Mensen verkopen hier allerlei souveniers. Ik stond te bieden en hetgeen af te keuren, terwijl Claudia naast me stond en graag een bod wilde doen en zich afvroeg waarom ik toch zo negatief was over dit voorwerp. Play the game! Dat wil zeggen, koop alles voor maximaal een kwart van de eerst gevraagde prijs. Lachen man, zeker naderhand! Wat het 'voorwerp' is.............verrassing, francien.

Vandaag weer uit de droom gestapt en aan het werk gegaan. Tot de volgende!

Groeten uit kameroen, het land waar:

Ze andere humor hebben dan in Nederland.

Er 1 televisiezender is die binnekort een videoclip uitzend met een dansende joost, claudia, akiko, caroline, amy, alizy en enkele afrikaanse mensen die wel kunnen dansen. Laatst zijn we gevraagd om mee te werken aan deze clip, aangezien die over blanken en zwarten mensen zou gaan. OK! Ik heb nog geen kopie, maar ga hier wel naar vragen. Opgenomen voor de school, trouwens, met een hoop kinderen en leraressen op de achtergrond, lachend uiteraard.

De leerlingen wel respect hebben voor de leraar.

Mensen graag gezien worden in gezelschap van blanken.

Er ook aardige mensen zijn die je wel willen helpen en eerlijke verhalen vertellen over zakkenrollers ed. Laatst waren er twee camera's gestolen op een afscheidsfeestje. Ze zijn de volgende dag achter gelaten in een tasje op het schoolpleintje, precies zoals mister Orock had gevraagd. De vrienden van de dief hadden hem ingelicht dat dit toch echt niet de bedoeling was. Trouwens ook dom om een digitale camera te stelen. Die kune je hier niet eens opladen als je het snoertje niet hebt. Dan houdt het snel op en die snoertje zijn hier dus niet te krijgen, laat staan een usbkabel om het ding aan de computer te hangen.

Groeten aan de rest!

Pa en ma: Hoe gaat het? heb je mijn mail van afgelopen week gehad? Ik bel het weekend wel weer. Groeten en ik mis jullie enorm!Ik heb de medicijnen trouwens ontvangen, bedankt!

Marleen: Hoest in ghana? Al in een groter ziekenhuis? Zijn de grote steden bij jou ook zo verschrikkelijk?

Gang van zaken: Hoe is de nieuwe huisbaas? werkt internet nog steeds? Ik mis jullie enorm! Gaat het bier nog steeds zo hard?Succes met werk, studie en maak er wel een gezellig feest van op de gang. Zeg maar 'elke dag'?

coen en daisy: Gefeliciteerd!!!!!!!!!!!!! Ik ben trots op je, kerel!!!! Succes met het zoeken naar werk en de groeten aan de bios-medewerkers? Hoe is het eigenlijk met Jan en zijn nieuwe baan?

Francien: Ik verklap nog even niet wat ik gekoicht heb, je zult het wel zien als je hier bent. Groeten aan de Bobbers en de familie. O ja de mensen in Breda natuurlijk ook. Ik hou van je, heb je zojuist een mail gestuurd. We zijn al halverwege, goed man!!
Liefs giraffe.

Welpen: Lukt het al met het hoopje welpen? Hoe gaat het nu met de prog's ed? Hoe lang nog voor het vaderzoonweekend?

Jelle: Doe juffrouw Nelleke de groeten!

Bart de Wit: Ben je al weg uit Nederland, of ben je zelfs al begonnen aan je nieuwe baan?

Rian de Wit: Veel plezier in Amerika!! Je ouders zullen jullie missen! Groeten!